***

oddycham głęboko, spokojnie

za ścianą Rzeczywistości nie ma miejsca na panikę

dotykam lekko granic Jej muru

całuję ustami to przeklęte Nic

i widzisz sam –

"ja" z umysłem wariatki

bez składu sklejam wyjątki od reguł

krążę w zamyśleniu nad wiecznym „nic nie jest prawdą”

w świecie, w którym łatwo żyje się twardą ręką

unoszę się wiedząc, że każda maska musi opaść

lawina, która zrywa się cicho

groźniejsza bywa od szaleństw piorunów

karuzela dla wariatów

fot. znaleziona w sieci

marznę

tak zimno mi w środku lata

otulona ciszą nie umiem ustabilizować temperatury swojego ciała

tęsknię

tak samotnie mi pośród ludzi

pochłonięta wszystkim co WAŻNE nie potrafię nie pragnąć Twego głosu w słuchawce

myślę

tak jakbym myśleć logicznie nie umiała

w chaosie zataczając spiralne kręgi między "chcę" a "mogę", między "Ja" a "Ty"

spragniona dawnego tango argentino emocji nieprzebranych

pokonuję anioły zwątpienia, co zasypują mój pokój

i nie zamknę dziś oczu

serce za głośno się tłucze

rozum porzucony od dawna błaga o litość

ja błogo znieczulona

szarością karuzeli spadających słońc

wyciągam rękę

pomóż mi, proszę

tak jak potrafisz najpiękniej

w dwa ognie

fot. znaleziona w sieci



czasem tak dobrze mi,

tak błogo mi,

tak leniwie.

ja – kot

ze schowanymi pazurami

przeciągam się,

napinam grzbiet,

mruczę.

grzeje mnie ciepło,

co płynie zewsząd,

co płynie z wieczorów

zabitych cudzą obecnością

i dobrze mi,

i rozpływam się,

i tonę w rozkoszy tych dni

…

czasem tak żle mi,

tak strasznie mi,

tak trwożnie

i boję się.

ja – kocie bez opieki

pazury wyciągam

i futro me miękkie już stroszę.

mrozi mnie rzeczywistość,

co bezlitośnie uśmierca moje sny,

co hoduje we mnie zwątpienie we wszystko, czym dotąd żyłam.

ona mi szepcze, że nie ma już Nadziei,

że wszystko było tylko iluzją Kobiety, Która Udawała Silną

i źle mi

chociaż dobrze,

i dobrze –

 chociaż źle

i rzec by się chciało:

kobieta

tylko gdzie ta Amazonka, której tak bardzo się bałeś?

i uparcie wskrzeszam...

fot. Ellen Rogers

wczoraj umarłe,

dziś zmartwychwstałe:

Emocje –

córki mego umysłu,

iluzja moja,

ucieczka –

ponoć kobieca...

gdzie zapach mielonej kawy,

gdzie szum drzew zielonych,

co kołyszą mą duszę spragnioną czułości…

gdzie ja – po swojemu

Zmienno Niezmienna

Niezmiennie Zmienna

Pani Dwóch Stóp,

Pary Oczu i Dwudziestu Palców –

idę swoją ścieżką.

bawię się...

fot. znaleziona w sieci

bawię się

tym – niczym

łączę w całość

sklejam

rozklejam

rozsypuję

poruszam się pomiędzy poszczególnymi elementami

udaję że wiem jak się poruszać

w rzeczywistości wszystko wychodzi jakby samo

jak woda spływająca między palcami

ma spływać więc spływa

co za filozofia? grawitacji nie zmienisz

bawię się

tymi dniami

łączę w tygodnie

sklejam

rozklejam

rozsypuję

pochylam się czasami żeby po coś sięgnąć

żeby przynajmniej udawać jakieś zainteresowanie

schemat przecież jest znów ten sam

cholera

bawię się

tym chaosem –

dniami co ciągną jeden za drugim

czasem bardziej, czasem mniej logicznie

tik-tak jak modlitwa

coś tracisz, coś zyskujesz

prowadzona instynktem

w przelotach pamiętam nawet

żeby dokarmiać nadzieję –

parszywy klej do składania wszystkiego do kupy.

międzyplanetarnie tam i z powrotem

Obraz: Lillian B. Rubin

zamykam oczy 

mocno

z całych sił

w podróżach po marsie

nie wolno podnosić powiek

zaciskam zęby

mocno

z całych sił

w podróżach po marsie

zbędne są słowa

to czego szukasz

tam nie istnieje

to po co zmierzasz

wygląda inaczej

oczekiwania

(jakiekolwiek)

są zbędnym balastrem

odrzuć je

każdy mars jest podobny

do innego marsa

czyli żaden

nie przypomina Marsa

zamykam oczy

mocno

z całych sił

aż łza samotnica

po policzku spłynie

w podróżach po marsie

tylko jedna myśl

– bumerang –

znajdź mnie

ocal mnie

Marsie…

W wytwórni manekinów

Obraz: David Cutter

kopia

obok kopii

ząb w ząb – to samo

ha ha

wszystkie jesteśmy takie feux pas

wszystkie jesteśmy takie et viva l’art

i wszystkie zaliczymy out!

bo życie oszukując

że żyjemy

i umysł karmiąc kłamstwem

że inaczej

nie wiemy i wiedzieć nie chcemy

że miliardy nas – tułaczek.

***



Fot. znaleziona w sieci

usiadł przede mną

taki obojętny

że prawie smutny

zwiesił głowę

wzrokiem błądząc po mojej brudnej podłodze

uśmiechnęłam się do niego

dotykając jego dłoni

spojrzał

jakby już nie chciał nic widzieć

doświadczenie

powiedział

to taka przykra nauka

doświadczenie

odparłam

to szczypta uśmiechu i łyżka goryczy

co serce rozkraja i rozum pobudza

to kamyk w bucie i uśmiech kochanka

co żyć każą

ciągle inaczej

i cisza zapadła

bo choć on więcej widział

ja mocniej czułam -

rachunek nierówny

pochyliłam się nad nim

całując w policzek

i białe pióra muskając palcami

rozpostarł skrzydła

znudzony rozmową

obyś miała rację

obym miała.

***

Fot. Acesso Restrito

Opieram głowę na Twoim ramieniu

Opuszkami palców muskąjąc Twe dłonie

Poznaję Cię wszystkimi zmysłami

Zachłannie i delikatnie

Nie płosząc tej chwili

Szepczesz mi

Serduszko

I jeszcze

Słoneczko

I wydaje się – Raj

Później kładziesz głowę na moim mostku

Między piersiami falującymi rytmicznie

I głaszczę Cię po włosach

I kocham ich zapach

I boję się poranka, który mógłby mi go zabrać

Potem

Podnosisz się niewyspany

Uśmiechasz delikatnie

Musisz iść

Ja wiem – musisz

Całujesz moje usta

Wciąż Ciebie spragnione

Dotykasz mojej talii

Ufnie do Ciebie lgnącej

I będzie pięknie

I nigdy Cię nie oddam

Wychodzisz - bezpowrotnie

Cholera

I życie toczy się dalej

I nie mam kogo muskać po dłoniach.



Z metaforą w tle

Fot. Eleanor Hardwick

Jestem niczym biała chustka na wietrze – drżąca przy najmniejszym podmuchu zmienności atmosfery. Trzepoczę wolnością mych czterech patetycznie wygiętych we wszystkie strony rogów, rwąc się mimowolnie ku istocie swego przeznaczenia – tam – w bezkresie oceanu. Moję imię nieznane niesie się wraz ze mną, pośród stada zdziwaczałych dawno mew. Muskam delikatnie powierzchnię falującej tafli głębin błekinych, materię swoją przepełniając drobinkami tlenku wodoru – tak cudownie obciążającymi moje zbyt eteryczne jestestwo. Napełniam się wodą – pozwalam jej się przeniknąć, tańczyć w mym wnętrzu, wchłonąć mnie w radosną pieśń magicznej sinusoidy ciągłych wzlotów i upadków. Jestem, gdzie jestem, być może nie będzie mnie już w górze. Na skraju dwóch światów – utknęłam na powierzchni – ni wodną, ni powietrzną nimfą się stając. Ten magiczny taniec bawi mnie - w rytm oddechów Okeanosa - stając się jednocześnie niewidzialnymi kajdanami dla mych bezużytecznych już skrzydeł. I żaden podmuch nie ściągnie zaklęcia, i żadna siła nie wzniesie mnie do lotu. Dryfuję w nieznane, gdzie może czyjaś ludzka dłoń wyciągnie mnie jednak, bądź piasek przysypie na wieki.

Chwila

Obraz: Dina Yarkina, Sensation of beauty in woman.

Kawa z bitą śmietaną

i kruszonym karmelem

rozprasza me uśpione zmysły

podnosi kąciki ust – tak delikatnie – ciut, ciut

minuty zapomnienia liczone na palcach jednej ręki

co za chwilę wyrwą mi się z krzykiem „do biegu – gotowi – start”

aromat czarnej bestii

drapieżnie drażniącej się z mymi dniami

chodź, chodź

nie uciekaj - 

słodycz złagodzi jej harce

cierpliwie

pokażę Ci jak oswaja się drapieżnika

tak – Mnie Głuptasie.

***

Fot. znaleziona w sieci

Oszustka

Przed samą sobą ukrywam dziś prawdę

Palcami błądząc w tej pustce samotnych nocy…

Oszustka

Krzyczę: „mam głaz zamiast serca!”

A zapominam, że przecież nawet płyty tektoniczne ulegają poruszeniom…

Oszustka

Bo choć Cię nie znoszę -

Oddałabym wszystko, by zmienić tę historię, by nie zdążyć się od Ciebie odwrócić…

Ocal mnie Iskierko Odległa,

Zatrać mnie w sobie – w tych nieznanych horyzontach

Bądź mą rozkoszą, wspomnieniem poranka, uśmiechem bez powodu…

Po prostu... bądź…

Imitacjo Jego oczu...

Czerwień ust jej krwią mi pachnie. Ciało prędko to wyblaknie. Zęby białe – ostre szpice, twego ciała żądne lice. Oddech stał się przyśpieszony – i już, już… pan skończony! Magia węgli w oczach mroku, gdy szykuje się do skoku. Zapach jej – czy czujesz? - Wabi cię podstępnie. Dłoń przesuwa się namiętnie. Twoje serce przyspieszone – jej pragnienie rozbudzone. I ofiarę już owija, szeptem miękkim ją dobija. Zgiń podelcze – nędzny człeku! Męska klęsko na tym świecie! Jedno serce potłuczone, te nadzieje rozbudzone, jedna wiara w byłej duszy – sprawą wiecznej mej katuszy. Giń zarazo – mój morderco! Imitacjo Jego oczu…

Ot... emocje, co uciekły z Września i zapisały się imieniem Stycznia.

Fot. znaleziona w sieci

Gdybyś pytał: tak - jeszcze oddycham,

Tak –  moje serce jeszcze bije

Gdybyś pytał: tak – jeszcze żyję

Tak – jeszcze tęsknie

Tak – jeszcze pamiętam

Gdybyś pytał: tak – nie pochowałam jeszcze okruchów nadziei

Nie zapomniałam hodować kolców cierpienia

Nie zaniedbalam pustki po Tobie.

Dni tak mijają w swej beznadziei,

W imaginacji Twojej osoby.

Tobie – zbyt ubarwionemu moją wyobraźnią

Moje serce – zbyt ubarwione Twoją osobą

Bije jeszcze słabiutko.